گنج ۳ هزارسالۀ «داس و تبر و شمشیر» از را خاک در آمد

به گزارش پارسینه به نقل از فرادید، از سال 1900 تاکنون اشیای متعددی از عصر برنز در همین محل یافت شده بود. در آن سال، چند کودک هنگام برداشت سیب‌زمینی به طور اتفاقی به سه خنجر برنزی برخوردند. یکی از این خنجرها خیلی زود گم شد و دو تای دیگر در سال 1905 به موزه گورلیتس منتقل شدند. بعدها در جریان هرج‌ومرج جنگ جهانی دوم، یکی از آن دو خنجر هم ناپدید شد و در نهایت از سه خنجر نخستین، تنها یک نمونه باقی ماند. همچنین پدر همان کودکان، دو سال بعد یک تبر برنزی دسته‌دار را به موزه اهدا کرد.

در جریان همین کاوش، یکی از فلزیاب‌ها نخستین یافته مهم را به دست آورد: چند تکه داس برنزی در بخش غربی محدوده کاوش. سپس تیم باستان‌شناسی کار را گسترش داد و اشیای بیشتری در لایه‌های زیر خاک و منطقه‌ای که قبلاً شخم زده شده بود پیدا کرد. در مجموع 108 شیء از این گنجینه که به دلیل فعالیت‌های کشاورزی پراکنده شده بودند، شناسایی شد.

پس از مدتی، گروه به تعدادی شیء رسید که به صورت دسته‌جمعی در یک محل قرار داشتند. این بخش، بقایای اصلی گنجینه بود که هنوز سر جایش باقی مانده بود، در حالی که لایه‌های بالایی آن پیش‌تر توسط شخم‌زدن از هم پاشیده بود. اما باقی گنجینه دست‌نخورده درون خاک باقی مانده بود و با یک بلوک خاکی کامل برای کاوش دقیق‌تر به آزمایشگاه مرمت اداره باستان‌شناسی زاکسن منتقل شد.

کاوش‌ها از سپتامبر 2023 تا پایان آوریل 2024 ادامه یافت. یافته‌ها شامل ابزار، سلاح، زیورآلات، قطعات تزئینی لباس و شمش‌های فلزی خام بود. بیشترین تعداد اشیاء به داس‌ها تعلق داشت: 136 داس در این گنجینه وجود دارد. پس از آن، تبرها با تعداد 50 عدد در رتبه دوم قرار دارند. برای ثبت دقیق، در تمام مراحل کاوش عکس‌های فتوگرامتری گرفته شد تا امکان بازسازی سه‌بعدی گنجینه فراهم شود و پژوهشگران بتوانند جایگاه دقیق هر شیء را در ارتباط با دیگر اشیاء بررسی کنند.

از میان یافته‌ها، دو مورد بیش از همه جلب توجه کرده‌اند: مورد اول یک شمشیر است که به چهار قطعه شکسته شده. بررسی‌ها نشان می‌دهد که دست‌کم دو شکستگی مربوط به گذشته‌های دور بوده و شمشیر در همان حالت شکسته دفن شده است. پس از اتصال تکه‌ها، طول کامل آن تنها 44 سانتی‌متر شد که برای یک شمشیر بسیار کوتاه است. دسته شمشیر از دو لایه فلزی ساخته شده و در میان آن‌ها یک صفحه از جنس ماده آلی (احتمالاً استخوان یا عاج) قرار داشت. تحقیقات بعدی می‌تواند جنس دقیق آن را روشن کند.

مورد دوم نیز یک سنجاق‌سینه (بروش) از نوع اسپیندلرسفلد است که نام خود را از محلی نزدیک برلین گرفته است.