به گزارش پارسینه و به نقل از خبرورزشی، دیگر از تولا خبری نیست؛ اینجا حتی احتمال برخورد به موانع هم وجود دارد، حتی اگر با پرواز کم‌ارتفاع‌تر باشد. زیرا مهدی طارمی و توکو کوره‌آ، در کنار هم، حتی یک آرناتویچ هم نمی‌سازند. این را اعداد می‌گویند — 7 گل در فصل برای اتریشی، 4 گل در مجموع برای ایرانی و آرژانتینی — و حتی با شدت بیشتری این موضوع را تعویض بی‌اثر در بعدازظهر بد و دلگیر در دال‌آرا تأکید کرده است: باز هم یک بازی بدون گل، مانند بسیاری دیگر در این فصل.
فلاپ دوباره کوره‌آ
با داشتن چنین بازیکنانی، عملاً شمارش روزهای درخشان آسان‌تر است. روزهایی که کوره‌آ داشته، به‌طور متوسط به دو یا کمی بیشتر محدود می‌شود: گل – تنها گل فصلش – و دو پاس گل در ورونا، اولین بازی‌اش به‌عنوان بازیکن اصلی در نوامبر گذشته، و سپس یک پنالتی گرفته‌شده در برابر لاتزیو در مرحله چهارم جام حذفی و دربی رفت در جام حذفی در آغاز آوریل، که باعث شد چالعان‌اوغلو پس از گل آبرهام، بازی را با میلان برابر کند. کم است، خیلی کم، خصوصاً که کوره‌آ تنها مهاجم خارج از فهرست لیگ قهرمانان است و از نظر فیزیکی و زمان بازی باید یکی از درخشان‌ترین و گرسنه‌ترین‌ها برای پایان این فصل در تیم اینزاگی باشد. اما نه، کوره‌آ همچنان بین لحظات درخشان استعداد و فواصل طولانی توقف بازی نوسان دارد، مانند دوران اولش در اینتر یا شاید حتی بدتر از آن. او به‌عنوان بازیکن اصلی در کنار لاوتارو در بولونیا بازی کرده است در دو نقطه حساس برای قهرمانی، یکی در سال 2022 و دیگری در بعدازظهر اخیر، اما در هر دو بار نتیجه بد بود.
رمز و راز طارمی
طارمی به‌عنوان بازیکن اصلی، در لیگ 4 بار به میدان رفته، آخرین‌بار در خانه یووه در نیمه فوریه، اما هیچ‌گاه از این فرصت استفاده نکرده است: نه گلی زده و نه حتی حرکات یا بازی‌هایی که اینزاگی را مجاب کند در بازی‌های بعدی به او بیشتر اعتماد کند. این‌که اعتماد سرمربی در لیگ قهرمانان هم از او سلب نشده بود، موضوعی است که در اینجا مطرح است: در اروپا، جایی که اینتر تقریباً همیشه بهترین نسخه خود را به نمایش گذاشته، طارمی به‌طور مکرر از ابتدا بازی کرده است، اما نتواسته است درخششی مشابه سایر اعضای تیم داشته باشد.
گزارش او در دیگر مسابقات هم شبیه به وضعیت ناامیدکننده است: یک گل از روی نقطه پنالتی در برابر ستاره سرخ، زمانی که نتیجه قطعی شده بود (با دو پاس گل برای هم‌تیمی‌ها)، یک گل دیگر، دوباره از روی نقطه پنالتی و باز هم زمانی که بازی تقریباً تمام شده بود، در برابر لچه در لیگ و تنها گل از جریان بازی در سوپرجام در برابر میلان، که بی‌فایده بود چون تیم حریف در ریاض جشن پیروزی گرفت. او که از همان ابتدا در آپیانو تمرینات شروع کرده بود، هیچ‌گاه از این مزیت استفاده را نکرده و برعکس، هرچه مسابقات بیشتر می‌شد، عقب‌گردهای او بیشتر نمایان می‌شد، که البته آسیب‌دیدگی هم نقش مهمی در این موضوع داشت.
این بهانه تا حدی قابل قبول است: تورام و لاوتارو در مواقع مختلف با دندان‌های خود از گروه حمایت کردند. طارمی که اینتر با جدیت به‌دنبال جذبش بود، زمانی که فهمید قراردادش با پورتو تمدید نخواهد شد، مهاجمی بود که می‌توانست در پورتو، تاکتیکی و در شب‌های حساس حاضر باشد؛ اما آنچه در اینتر دیدیم هیچ تأثیری نداشت، نه به‌عنوان بازیکن اصلی و نه به‌عنوان تعویضی: حتی الکسیس سانچس، آخرین انتخاب اینزاگی در هرم حمله سال گذشته، تأثیر بهتری نسبت به این طارمی داشت. بدیهی است که در چنین شرایطی، تنها بازیکنی که در بازی برگشت در دربی فردا در جام حذفی از بابت پیراهن خود مطمئن است، آرناتویچ است. اکنون باید دید که مارکو در کنار لاوتارو بازی خواهد کرد یا اینزاگی تلاش خواهد کرد که یکی از طارمی یا کوره‌آ را دوباره به میدان بفرستد.
هزینه‌ها
آنچه مسلم است این است که اینتر، در شرایطی که به اهداف یک فصل تاریخی نزدیک می‌شود، مجبور است با دو موتور خاموش اما پرهزینه پیش برود: اگر در زمینه گل‌ها، طارمی و کوره‌آ تنها 4 درصد تأثیر دارند، قضیه زمانی متفاوت می‌شود که دستمزدهای آنها را در نظر بگیریم. ایرانی 3 میلیون یورو در سال می‌گیرد، آرژانتینی حتی 500 هزار یورو بیشتر از او. در مجموع، تا ژوئن 12 میلیون یورو دستمزد ناخالص دارند. این هزینه‌ها با پایان فصل کاهش خواهد یافت، زمانی که کوره‌آ با یک سال تأخیر نسبت به برنامه‌های اولیه باشگاه خداحافظی خواهد کرد. آینده طارمی در قرارداد امضاشده تابستان گذشته نوشته شده است که تا 2027 ادامه دارد، هرچند حفظ این نسخه از مهدی می‌تواند مشکل‌ساز شود.
0 دیدگاه